هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت “تنهایی” م را حس نکرد ، در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تحمل “تنهایی” بهتر از گدایی محبت است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

درد غریبیست “تنهایی” و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد

زندگی چون قفس است ، قفسی تنگ پر از “تنهایی” ، و چه خوب است دم غفلت آن زندان بان ، و سپس بال و پر عشق گشودن ، بعد از آن هم پرواز

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل “تنهایی” مان

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هفت شهر عشق ، شهر اول : نگاه و دلربایی ، شهر دوم : دیدار و آشنایی ، شهر سوم : روزهای شیرین و طلایی ، شهر چهارم : بهانه ، فکر جدایی ، شهر پنجم : بی وفایی ، شهر ششم : دوری و بی اعتنایی ، شهر هفتم : اشک ، آه ، “تنهایی”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در غریبانه ترین لحظه ی “تنهایی” خود ، چشمهایم را که در آن دریایی از محبت موج میزند به تو خواهم بخشید ، تا هیچ گاه به پاکی احساسم شک نکنی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

غروب غمهایت را به هر قیمتی خریدارم ، اگر همدم شبهای “تنهایی” من باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

و بعد از تو دلم از عطش عشق طغیان کرد ، گاه از دو روزنه ی رخسارم ، گاه در نگاهی پوچ در تاریکی شب هایم ، گاه در باز دمی اندوهناک که با زحمت از قفس آزاد شده و پایانش خدا را شکر می گویند و گاه در وجودم که به هیچ پایانی نمی رسید مگر ، “تنهایی” ، “تنهایی” ، “تنهایی”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

می بینی ای لحظه های خالی از احساس تهی ، می بینی که چه صدای خرد شدن دست های خزان شده اش در دست های “تنهایی” کسل آور است و تو را نیز بی رمق می کند ، آه ، پس او چه گوید ؟

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ای کاش تنها یک نفر هم در این دنیا مرا یاری کند ، ای کاش می توانستم با کسی درد دل کنم تا بگویم که ، من دیگر خسته تر از آنم که زندگی کنم تا ابد غم شبهایم را ، تا بفهمد درد تن خسته و بیمارم را ، قانون دنیا “تنهایی” من است و “تنهایی” من قانون عشق است و عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

اگه بی هوا کسی وارد زندگیت شد بدون کار خدا بوده ! اگه بی محابا دلها از دستها بهم گره خورد بدون کار خدا بوده ! اگه گریه هات تو خنده غفلت دیگران شنیده نشد تا خرد نشی بدون تنها محرمت خدا بوده ! حالا هم اگه دلت شکسته و بغض “تنهایی” خفه ات کرده شک نکن تنها مرحمت خداست که از سر تواضع یه بهونه واسه نوازشت گیر آورده

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شبی غمگین ، شبی بارانی و سرد مرا در غربت فردا رها کرد ، دلم در حسرت دیدار او ماند مرا چشم انتظار کوچه ها کرد ، به من می گفت “تنهایی” غریب است ببین با غربتش با من چه ها کرد ، تمام هستی ام بود و ندانست که در قلبم چه آشوبی به پا کرد ، او هرگز شکستم را نفهمید اگرچه تا ته دنیا صدا کرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی ، ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل “تنهایی” مان

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هرکس به میزانی که “تنهایی” نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که شکست بغض “تنهایی” من ، وابستگی ام را به تو باور کردم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من آن گلبرگ مغرورم نمیمیرم ز بی آبی / ولی بی دوست میمیرم در این مرداب “تنهایی”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

وصال در عشق بس چه دارد حیرانی ، من نگویم رسیدم به وصال ، اما دیده ام ناله ی عاشقی در “تنهایی” ، گریان سخن می گفت ، می کرد حق حق و بی تابی ، ای کاش می شد اینگونه عاشق شد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق من تو باش ، نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم ، تو باش تا در دنیای بزرگ “تنهایی” ام تنهاترین باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم “تنهایی” ست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کم نامه ی خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست / دارم خفه می شوم در این “تنهایی” / لطفا کمی آغوش برایم بفرست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شب من پنجره ای بی فردا / روز من قصه ی “تنهایی” ما / مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ، ماهی دور از دریا

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم / بیا مثل پروانه های غریب نیاز / به مهتاب شب های “تنهایی” عادت کنیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق زاییده ی “تنهایی” است و “تنهایی” نیز زاییده ی عشق

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آنگاه که “تنهایی” تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، “تنهایی” بهترین همدم اوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به “تنهایی” من کن

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی “تنهایی”

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان “تنهایی” است ، هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: